İnsan ve doğa ilişkisinde görsel deneyeimlerin önemli bir rolü varıdr. Yaşam alanlarının yeşil alanlara erişebilirliği ile toplumsal sağlık ilişkisi son günlerde gittikçe önem kazanan bir konu haline gelmiştir. Bu tür çalışmalar çok sayıda katılımcı içeren çalışmalardır ve yeşil alankarda yaşayanların sağlık durumları ile daha az yeşil alan bulunan yerlerde yaşayanların sağlık durumlarını karşılaştırır.
Bu konuda Hollanda’da 10.000 kişiden fazla katılımcı ile yapılan bir araştırmada, oturdukları yer ve çevresinde yeşillik oranı yüksek olan alanlarda yaşayanların beden ve zihin sağlıkları ile ilgili daha olumlu geribildirim verdikleri ve yeşil alanı daha az bölgelerde oturanlara göre sağlıkları ile ilgili daha az şikayette bulundukları görülmüştür.
Doğayla iç içe olmanın insan sağlığını olumlu yönde etkilediğine dair ilk güvenilir deneysel sonuçlar da 1984 yılında bulunmuştur. Safra kesesi ameliyatı geçiren hasta dosyalarını inceleyen bir uzman, ameliyattan sonra doğaya ve yeşil alanlara bakan odalarda kalan hastaların daha çabuk taburcu olduklarını, bu hastalar hakkında hemşirelerin tuttuğu notlarda daha az olumsuz bilgilerin yer aldığını ve özellikle hastaların çevrelerinde olup biteni fark ettikleri ameliyat sonrasındaki ikinci ve beşinci günler arasındaki zaman diliminde, odaları hastane duvarlarına bakan hastalara göre, ağrıları olmasına karşın daha az dozda ağrı kesiciye ihtiyaç duyduklarını belirtmiştir.
Doğa ve sağlık arasındaki ilişkiyi açıklayabilecek dört mekanizma vardır. Bunlar hava kalitesi, fiziksel aktivite, sosyal bağlılık ve stresi azaltma mekanizmalarıdır. Doğa ve insan ilişkisinin nedensel doğasını tanımlayabilmek için ise daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır.
